Maljuna pentristo, pentradis por multaj jaroj, kaj jen, frue de sia sepdek jarigxo frenezis. Homoj vidis lin sidante sub la cxielo, kantata, interrompita, parolanta kun li mem, kaj cxiam kovrita kun koloroj el pli bula kaj nigra.
Najbara knabo, kiu ludadis cxiarkauxe, iam auxdis lin petante “ho Dio, kiel vi koloras tiujn nubuojn? Diru, montru, mi petas, diru kiel.”
Ni ne scias kio okazis fifine, sed tiel sxajnas ke la pentristo neniam de tiame pentris.
0 Response to "Nuboj"
Post a Comment