Denove sed Nove

Nuntempe Tehrana cxielo estas nuba. Cxinokte, je la 6 aux 7 gxi pluvas gxis 11 aux 12.
Cxi tio jare, ni havas pluvon malmulte malfrue (ni atendis pluvadon kelkaj tagoj antauxe, Sed malvarmigxis vetero pli frue. Ja oni vestas varmajn, portas ombrelojn, kaj veturas per veturiloj multe.

Do, denove malvarma vetero, denove auxtuno, kaj mi.

Tiel sxajns ke mi skribis tomodomon po unu jaro; mi skribis kiam mi estis felicxa aux malfelicxa, kiam mi malsanigxis, kiam mi atendanto estis, mi skribis pri miaj vojagxoj, pri miaj amikoj kaj cxiojn pri mia vivo (tutmala kompreneble). Mi tre sxatis gxin kaj mi decidas dauxri skribadon.

Jen, je la nova jaro de tomodomo, tiel frapis al mia kapo ke kiel pluvado cxe Tehran (denove sed nove), tiel dauxros tomodomo; denove sed nove.

Ni Ekskusris al Zangxan!


Poemeto por Mia Amiko!

Mi estas suficxe suficxe granda junulino
En grand’ grandega mondo
Ne gravas se vi lasos min

Sed mi ja, ja sentos tiam
Ne kaptante vian manon
Kiel mi multe multe mankas vin

Numerojn Mi Perdigas!

Tre longa tempo kiam mi ne skribis tutmale. Do, kion okazis al mi?

Unue, mi ne havis kompuliton hejme.
Due, mi estis malsana.
Trie, cxitempe mi ne havis bonan farton por skribado.

Jen, mi revenas. (tio estas mia dua revenado!!!)
Mi kontrolis kiom da personoj estis vizitintoj tutmalan mondon de mi dum tio cxi tempo, nekredeble mi sciis ke mi perdinta estas numerojn!!!

Ja numeroj ne gravas laux mi kiel eta princo. Mi forgesas cxion, sxajnas kiel nova tutmala mondo de mi!

Nove nove salutas,
Mala mi